Hic kimse beni anlamiyor....

Hayatinda kac tane erkekle bareber oldun diye sorular soruluyor.
Bizim yasadigimiz ülkede bu tür sohbetler ve sorular hic sizi tanimayan insan tarafindan
bile sorulabiliyor..bazi seyleri asmis olan bir toplumla karsi karsiya, yetistirilmis oldugum
aile ve aldigim terbiye bazen bu soru sorulunca, benim yanaklarimi kizartiyor.

Hayatim boyunca bir adamla berber oldum diyince..gözler söyle bir irilesiyor.Hatta sanki bir hata
yapmisim gibi bana degisik bakislar atiliyor.Cevabim 5 veya 30 erkekle beraber oldum deseydim sanki
daha iyi olacakmis gibi icimden hisler geciyor.
Yasadigim ülkeyle , yetistirilmis oldugum kültürve aile bicimi, bu ülkenin kültürüyle
bir türlü bir birbirleriyle bagdasmiyor.
Ben bunu yillar önce kabullenmis olsam bile, bazen bazi sorular tuafim gidiyor.
Gecen gün bir yemekte, hic tanimadigim insan tarafindan bu soru sorulunca, ve cevabimi duyan
kisi söyle uzaktan bana yeniden dönüp dönüp bakip..ya sen cirkinde degilsin nasil olduda
sadece hayatina ve bedenini bir insandan fazla insani yaklastirmadin veya yaklastirmiyorsun sorusunu
sorunca icim bazen bir tuaf oluyor.

Nedeni ben biliyorum..cünki ben halen seviyorum..ben halen esimi seviyorum.O yasamasada onu halen
özlüyorum.Insan halen seviyorsa, ve o kisi yasamiyorsa, ne yapmali?
Onu beyninden ve ruhundan nasil cikartmali?
Sevgi nasil hastallikki, halen diger taraf hayatta olmasa bile, onun izleri halen icinde durabiliyor?

Bunca yil onun sevgisiyle, cocuklugumu, liseden al üniversteye dogru uzanan, 6-7 yasimdan beri
tanidigim insani hayatimdan, anilarimdan, icimden, beynimden nasil silinir, bir türlü aklim almiyor.
Ve onun gibi beni hic birisi yeniden sevmiceginin gercegini, kabullenmekte cok zor oluyor.
Belki ilk sevdigim insan olmasi, beni ilk öpen, ilk elimi tutan oldugu icin, benim gözümde ve kalbimde
ayri bir yer tasiyor.

Geceleri halen uyumadan onla konustugumu, uyumadan önce onun resime baktigimi, halen her an kapidan
girecekmis gibi bekleyislerimi , hic kimseye söylemesemde bazen annem bana sorular soruyor.
Yüzügünü attinmi, tüm resimleri yaktinmi, veye onun gömleklerini, kiyafetlerini herkeze dagittinmi sorusuna
basimi sallayip bana evet demek düsüyor.
Cünki artik benim bunca yil nedensiz bekleyislerimi onlarda anlamiyor.Bir evim ve yuvam olmasini, en azindan
onlar yasarken yeniden mürvetimi görmek istemeleri beni sasirtmiyor.

Denedim sevmeyi, insanlara sans vermeyi..denedim.
Korkularimi hic birisi anlamiyor.Macera insani olmadigimi herkez biliyor.
Bazen bakiyorum tanis bayanlara veya erkeklere, bir gece onla, bir hafta onla kalplerini riske atmaktan
cekinmeden, o iliskiden o iliskiye atlayislarini izlemek zor oluyor.
Hep merak ediyorum, su bir hafta bereber olduklari insanlara asik olmuyorlarmi?
Su bir ay veya yataga attiklari
beylere veya bayanlara baglari olmuyormu?
Olmuyorki, hemen o beraber olduklari kisiler unutuluyor.

Ben ise onlar gibi olmadigimi anliyorum artik.
Bilmiyorum neden, son günlerde geceleri rüyamada geziniyor.
Durmadan bana gülümsiyor.
Elime durmadan cocuk veriyor, ve verdigi cocuk onun adini ve onun gözlerini tasiyor.
Ve bu rüya beni uykumdan aglayarak uyandiriyor.
Cocugumuz olsaydi, hic bir zaman yeniden bir insanla yeni adimlar atmicami, sanki biliyor.
Bir gün cocugum olsa onun adini versem, yeni iliskimdeki insan bunu yadirgarmi diye bazen aklim
o düsüncelere kapiliyor...


Gizlice, hic kimse bilmeden, cebimde yüzügünü, fotografini, ve gömleklerini gizlice dolapta sakladigimi onun olan
herseyi arada bir kokladigimi hic kimse bilmiyor.

Bu deli halen seni cok seviyor....ilk günki gibi, senin hasretinle yaniyor...

Kaybettigim esim icin ........1976-2004


H.Y.M