Ben bir zamanlar hayata gözlerimi açtığımda ( bir dönem) çok mutsuzdum.Ve bu mutzuzluğun hiç bir şekilde bir erkekle veya bir bayanla ilgisi yoktu.Hayatta işim icabi çok çirkinlikler görmüştüm.İsimle bağlı hayatta, hayatın çok çirkin yüzünü görmüştüm.Artık işim işten çıkmıştı ve benim ruhumu etkilemeye başlamıştı.
Her karşıma çıkan insanı işimdeki mahluklar gibi zannetmeye başlamıştım.Her yüz bana çirkin geliyordu.
Her sabah kalktığımda her yer kap karanlıktı ve sanıyorum buna tıp dünyasında depresyon diyorlar.
Sonra bir arkadaşım bana bir kamera hediye etti.Ve hayatım bu kameradan sonra değişti.
Lensin arkasında hayatın gerçek güzelliklerini kapmaya başladim.O çirkin dediğim dünya, lensin arkasında daha farklıydı.Kameram insanları değişik yakalıyordu, hatta güneş ve ay bile benim gözüme lensin arkasında farklı doğuyordu.
Hobi likten çıktı ve ben değişik şirketlere çekmiş olduğum fotoğrafları yolladıktan sonra, orada burada ufak işler edinmeye başladim.Ve şu an çok başarılı bir hobim var :).
Benim anlatmak istediğim şu, hayata bağlanmak için bir şeyler bulmalıyız.
Bir çok insanın bir başka insanda bu özelliği aradığını fark ediyorum.Benim kurtuluşum işe bir kamera oldu.Bir aşk sevgi veya bir erkek olmadı.Bir kamera oldu ve o kamerayı bana hediye eden arkadaşım oldu.Evet o arkadadım bana hayatımı, hayata bağlanmak için bir alet verdi.
Onun için bu kadar fotoğrafı seviyorum ve onun için insanlara benim gözlerimle hayatı izlemelerini istiyorum...
Belki benim gibi hayattan bezmiş insanlar varsa, belki onlarda hayatın güzelliklerini bir fotoya bakmakla veya foto çekerek yakalabileceklerini umuyorum. Yeniden hayata sıkıca sarılmalarını diliyorum.Bunda mümkün olduğunu göstermek istiyorum..
Sevgiler ve saygılar...
H.Y.M
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder