Bu kadar mahsum bakmamaliymdim dünyaya.
Cünki sonucta bu kadar mahsum degil bu dünya.
Eskiden anlatmak istediklerini hic anlamiyordum.
Hayatim karanlik diyordun.
Simdi seni cok iyi anliyorum.
Yasadigin hayat..karsilastigin insan topluluklarinin
ne tür hayat sürdürdüklerini en sonunda anliyorum.
Senin hayatini azda olsa biraz anlaya biliyorum.

Neler gördüm bir bilsen attigim sehir turlarinda.
Türk erkeklerin rezilliklerini ve türk bayanlarin rezilliklerine
tanik oldum bu yolculuklarda.
Ve artik neden kuzenlerimin ve neden akrabalarimin
(erkeklerin) evlenmek istemediklerini anliyorum.
Ne anlatmak istediklerini en sonunda kavriyorum.


Olsun..bu benin sorunum degil.
Baska insanlarinin namuslarini kaybedisi..baska insanlarin
nasmus kavramini eritmelerini, baska insnalarin
insanliklarini kaybedisini görmek ve izlemek benim sorunum degil.
Her koyun kendi ayagindan asilir diyorum artik kendi kurduklari hayat yolculuklarinda.
Banane insanlarin yasam tarzlari..bane insanlarin 100 ce insanlarla yatak paylasma
heycanlari?
Banane?
Bane ne bu dünyanin pisligi veya karanliklari..
Ben temizlikcimiyimki, her yeri temiz tutmak istiyorum?
Herkezin benim gibi düsünmesini istiyor ve diliyorum?
Ben neden hep bunca dünyada yasanilan rezaletlerden sonra bile
hayata sanki yeni dogmus bebek gibi bakabiliyorum?
Neden ben camurun icinde bile cicekler görebiliyorum...



H.Y.M....blog olmicakti ama olsun istedim..

30 Mart 2009